Turbulente eerste weken voor Thomas Calis

“De politie was er als eerste en heeft het ambulancepersoneel en de trauma-arts opgevangen, zodat de verloskundige en de kraamverzorgster met onze zoon aan de gang konden.”

Zorgen

Marit: “Op het moment dat hij bij ons werd weggehaald met de mededeling dat-ie even op gang geholpen moest worden, maak je je wel meteen zorgen. Het vertrouwen in de verloskundige en de kraamverzorgster was wel groot, dus van paniek wil ik niet spreken, maar je weet wel meteen dat er iets niet klopt.”

“Hij was keurig roze, ademde gewoon, keek ons goed aan en zijn hartslag was prima, maar hij kwam wat slapjes ter wereld en had een rocheltje in zijn ademhaling”, zegt Peter. “Ieder kind heeft bij de geboorte wat vruchtwater in de longetjes, maar na een harde blèr zijn de longetjes al voor 90% schoon, waarna de overige 10% in de loop van die eerste dag volgt door wat hoestjes. Maar het huilen bleef bij hem heel even uit.” Reden voor de verloskundige en de kraamverzorgster om direct hulp in te roepen.

Binnen de kortste keren stond de kamer vol met hulpdiensten. “Ondertussen had Thomas al een keer keihard gehuild en zijn spierkracht was alweer op orde, maar de trauma-arts gaf aan dat we toch even voor controle naar het ziekenhuis in Harderwijk moesten. Marit ging in de ene ambulance en Thomas en ik in de andere.” Van spoed was aanvankelijk geen sprake. “We reden hier nog rustig weg, maar toen we eenmaal hier op de Gelderseweg reden, begon Thomas van alles op te hoesten en dat heeft het ambulancepersoneel ertoe doen besluiten toch maar even de sirenes en de zwaailichten aan te zetten en met volle vaart verder te rijden richting Harderwijk.”

De eerste onderzoeken in het ziekenhuis waren goed. “Gewicht, lengte, flextesten, oortjes, oogjes en temperatuur. Maar bij het afgenomen bloed zagen ze wel dat een bepaalde waarde iets hoger was dan wat bij een gezonde baby verwacht mag worden.” Er werd de ouders gezegd dat het niet direct zorgwekkend was, maar dat ze toch even naar een specialistisch ziekenhuis moesten. “Zwolle had geen plek, dus zijn we naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) in Utrecht gereden. Daar heeft hij een preventieve behandeling gekregen voor kindjes die eventueel een zuurstoftekort hebben gehad. Dat had-ie niet - hij is roze geboren en nooit beademd geweest - maar die behandeling was meer onder de noemer ‘baat het niet, dan schaadt het niet’.”

Ronald McDonaldhuis

Uiteindelijk heeft het gezin een week in Utrecht doorgebracht. “Thomas heeft een kleine week in het WKZ gelegen; mijn vrouw en ik verbleven de eerste twee nachten op de kraamafdeling en daarna in het naastgelegen Ronald McDonaldhuis.” “Daar konden we echt even tot rust komen”, vertelt Marit. “Zo konden we dicht bij ons kind blijven, maar ons ook even in een rustige omgeving terugtrekken om onszelf op te laden om er daarna weer volledig voor Thomas te kunnen zijn.” Peter: “We konden op geen betere plek zijn dan in het WKZ. Daar heeft Thomas alle verzorging kunnen krijgen die hij nodig had, elke stap werd netjes uitgelegd en wij hebben ook echt mee mogen doen.”

Alles in afwachting van de benodigde mri-scan. “De uitslag daarvan was goed genoeg om via het Sint Jansdal lekker weer naar huis te gaan.” Peter was zelf tussendoor wel weer even in Zeewolde geweest. “Op Tweede Kerstdag is Thomas geboren en diezelfde week heb ik ‘m nog aangegeven op het gemeentehuis. Thomas is de 45e geborene van 2022 in Zeewolde.” Op zijn geboortedag bracht hij overigens ook al direct een heleboel dorpsgenoten op de been. Peter: “Toen Thomas op de brancard de ambulance in ging, keek ik om me heen en zag ik overal om ons heen mensen staan kijken.”

Warm

Al die mensen wil het gezin Calis nu graag via deze weg laten weten dat het weer goed met hen gaat. Woensdag 4 januari zijn Peter, Marit en Thomas thuisgekomen en de eerste dagen kregen ze al veel kaarten, bosjes bloemen en belletjes. “Dat is heel warm thuiskomen.” Marit: “We hebben verlengde kraamhulp gekregen, zodat we ook even ondersteuning kregen bij de eerste dagen thuis. Hoe moet je ‘m in bad doen, hoe werkt het met de kruikjes, hoe moet je z’n bedje opmaken, hoe dik moet je ‘m inpakken, wat is de beste techniek om zijn kleertjes aan te doen? Die begeleiding was wel heel erg fijn.”

Nu begint pas het echte genieten. “Mijn vader en schoonvader gaven al aan dat het het mooiste is wat je ooit kunt meemaken - mensen die dat nooit hebben meegemaakt, kunnen zich dat misschien niet voorstellen - en het is ook echt zo”, zegt Peter, die een speciaal woord van dank wil richten tot al de hulpverleners die voor hen klaar hebben gestaan. “Eén van de agenten heeft zelfs onze hond uitgelaten en een hele tijd op z’n hurken naast haar gezeten om haar gerust te stellen.”