Mannes en Riët Schoppink voltooien Vierdaagse van Nijmegen voor tweede keer

Dankzij een meegenomen paar droge sokken kwamen ze de dag alsnog goed door.

Goed verzorgd en warme ontmoetingen

De wandelvierdaagse was volgens beiden uitstekend georganiseerd. “Langs de route stonden in de dorpen mensen klaar met komkommertjes en spekjes”, vertelt Riët. “En overal klonk muziek. Dat geeft zóveel energie.” Eén liedje was er in elk dorp en in elk gehucht te horen: de Engelbewaarder. “Dat heb ik zó vaak gehoord, dat zit voorlopig in mijn hoofd.”

Onderweg waren er ook volop verhalen te horen. “Soms loop je een tijdje met iemand op, en krijg je een heel levensverhaal mee. En dan gaat ieder weer zijn eigen tempo”, zegt Mannes. “Intussen ben je dan ook weer een paar kilometer verder.”

Tempo en doorzetten

Door vroeg te starten – rond zeven uur – konden ze op veel stukken goed doorlopen. “Als je op tijd vertrekt, kun je prima je eigen tempo houden”, zegt Riët. “We liepen gemiddeld zo’n 5 à 5,5 kilometer per uur.” Op bepaalde plekken, zoals in wat smallere straten van Nijmegen of bij drukkere stukken onderweg, moest het tempo vaak wat omlaag. “Dat gaf verder niet, daarna pakten we het ritme weer op.”

Voor Mannes was er nog een opvallend verschil met hun eerdere deelname: “De Zevenheuvelen vond ik dit keer makkelijker dan de eerste keer dat ik ‘m liep. Waar dat precies aan ligt weet ik niet, maar het viel me op.”

Rustige camping, feest in de stad

De sfeer op de Vierdaagsecamping was ‘geweldig’. “Iedereen ging op tijd naar bed”, zegt Riët. “De wandelaars van de 50 kilometer moesten al om drie uur ’s nachts opstaan. Maar alles gebeurde netjes en stil, zodat we gewoon door konden slapen en uitgerust bij de start kwamen.”

De echte feesten vonden plaats in de stad zelf, waar acht dagen lang feest werd gevierd in het centrum van Nijmegen. “Dat is vooral voor de bezoekers”, legt Mannes uit. “Wandelaars richten zich toch vooral op die kilometers die ze moeten afleggen.”

Vrijdag, op de laatste dag, werden ze zoals de traditie betaamt binnengehaald met gladiolen. “Een paar geknakt, dat wel”, lacht Mannes. “Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.”

Of er een derde keer komt voor het stel blijft nog even in het midden, want er zijn nog vele mooie wandeltochten te lopen…